Οι μέρες της μαζόχας τέλειωσαν! Όχι πως δεν πέρασα καλά, αλλά δεν είναι και για χόρταση καημένε. Κι όχι πως δεν θα γυρίζω που και που να παίρνω το μεζέ μου, να λιώνω και να καταστρέφομαι (άλλωστε πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι έλεγε η γιαγιά μου), αλλά πως να το κάνουμε, δε νοιώθω να είμαι χαλάκι αυτόν τον καιρό. Νοιώθω κάτι σε περσικό χαλί, μπορντωχρυσομπέζ που θάλεγε κι η Μιραράκη.
Έβαλα ν΄ακούσω όλα τα κουλτουριάρικα καταθλιπτικά, όλα τα πονεμένα σκυλάδικα τραγούδια, αλλά τίποτα! Σβήνω φώτα, ανάβω κεριά και περιμένω το ρημάδι το κλάμα να ξανάρθει. Τίποτα σου λέω!
Βρε λες ο έρωτας να μη βγαίνει πάντα σετάκι με το ξυράφι για τις φλέβες; Λες να έκανα μαλακία τόσα χρόνια και να με πιάσαν κώτσο πως πρέπει να πονάω και να φαρμακώνομαι σαν την Κατερίνα Χέλμη;
Εγώ φταίω; Που η ζωή κυλάει τόσο όμορφα ακόμα κι όταν πονάω για σένα; Πειράζει που βγήκε το παυσίπονο για να σε καταπολεμήσει; Εσένα κι όλους εσάς που με ψήνατε μια ζωή; Εδώ είμαι, δεν πάω πουθενά, απλά έχω κι άλλες δουλειές ντάρλινγκ, μέχρι ν΄αποφασίσεις, δεν θα βγάλω εγώ μούσια αδερφέ! Το κουδούνι το ξέρεις, άμα θες έλα και χτύπα, το πολύ πολύ να μην ακούσω με την πρώτη γιατί θάχω την Καλομοίρα-Γιουροβίζιον στη διαπασών και θάχω ανέβει στο τραπέζι του σαλονιού να το κουνάω!!
