Η τραγωδία του να έχεις γεννηθεί αργά

Δεν θα χεις ποτέ την ευκαιρία να καταληφθείς από δέος παρακολουθώντας μια παράσταση στην Επίδαυρο. Δεν θα σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα θαυμάζοντας Παξινού, Μινωτή ή Παπαδάκη. Δεν θα βιώσεις ποτέ την μέθεξη παρέα με τον Κάρολο, μόνο θα τον αποζητάς και θα τον βλέπεις στα όνειρα σου άντε και σε καμιά αναβίωση των Περσών. Δεν θα γίνεις ποτέ Ηλέκτρα στη θέση της Ηλέκτρας, Μήδεια στη θέση της Μήδειας, Οιδίποδας τυφλός που ανέβλεψε. Ούτε καν για ελάχιστα δευτερόλεπτα δεν θα μπορέσεις να ταυτιστείς, να μεταφερθείς. Δεν θα γίνεις λίγο καλύτερος μετά από αυτό που είδες. Δεν θα χεις κίνητρο να ψαχουλέψεις στα βιβλία μπας και βρεις υλικό για να συμπληρώσεις τα κομμάτια του πάζλ, που ξέχασε ο σκηνοθέτης να ταιριάξει. Δεν θα σε πιάσει ξαφνικά μεγάλη λατρεία για τους αρχαίους κλασσικούς. Θα ξεχάσεις σιγά σιγά ότι αξίζει να σαι περήφανος και να συντηρήσεις με νύχια και δόντια το μέγιστο κληροδότημα των προγόνων σου. Θα είσαι καταδικασμένος να σέρνεσαι από παράσταση σε παράσταση αναζητώντας πάντα το «καινούριο» σε παραστάσεις φερέλπιδων σκηνοθετών με «διαφορετική» οπτική στην ανάγνωση κλασσικών κειμένων ουσιαστικά ανεπίδεκτων επεξεργασίας. Θα προσπαθείς απεγνωσμένα να αντιληφθείς τι θέλει να πει ο ποιητής (όχι ο παλιός, ο νέος) με τούτους και με κείνους τους συμβολισμούς εν είδει σκηνοθετικών ευρημάτων, κοστουμιών και σκηνικών και θα νοιώθεις τουλάχιστον βούρλο αν δεν το καταφέρεις. Θα νοιώθεις υποχρεωμένος να βρίσκεις παντός είδους «συγχωροχάρτια» για τους ηθοποιούς που είναι –και καλά- αναγκασμένοι οι δύσμοιροι να ακολουθούν τις σκηνοθετικές οδηγίες, έρμαια εμπνευσμένων «ιδιοφυιών», Ελλήνων τε και αλλοδαπών. Θα πρέπει να υποδεικνύεις στην κυρία μπροστά ότι «το κάπνισμα απαγορεύεται μέσα στο θέατρο της Επιδαύρου» -από πότε;-από πάντα-και να αντικρίζεις την γνήσια έκπληξη στο βλέμμα της. Θα βιώνεις καλές στιγμές χλιαρά μα όχι την απόλυτη ευτυχία, κάτι σαν σύζυγος που χει ξεμείνει σε συμβατικό γάμο 35 χρόνια κι έχει ξεχάσει να φύγει τρέχοντας. Και μιας και μιλάμε για φυγή, πολύ ζήλεψα χτες στην Επίδαυρο εκείνους που κάθονταν στο άνω διάζωμα. Οι κωλόφαρδοι μπόρεσαν και την έκαναν διακριτικά στο πρώτο μισάωρο της παράστασης του Ορέστη (του Ευριπίδη λέει είναι αλλά ο Slobodan Unkovski είχε άλλη γνώμη). Θα θελα να είχα την δύναμη να σηκωθώ επιδεικτικά και να κατέβω αργά προς την ορχήστρα. Να θαμπωθούν από κοντά τα μάτια μου από την αντανάκλαση του αλουμινένιου τοίχου του παλατιού-ψησταριάς και να τους ρωτήσω: «Είστε καθόλου σοβαροί; Ήταν ποτέ ο Ορέστης ναρκομανής που έπασχε από σύνδρομο στέρησης; Έμοιαζε ποτέ η Ηλέκτρα με λοβοτομημένη Κάντυ Κάντυ (που λέει κι ο Θανάσης) που στρίγγλιζε του τύπου –μπαμπάάά πότε σα μου πάλεις καλαμέλες;-αύριο-όσιιιι εγώ τώλα τις σέλω; Βρισκόταν ποτέ η Φρυγία στην Ινδία για να μοιάζει ο Φρύγας σας με καρικατούρα θεάς Κάλι ένα πράμα; Από πότε ο Πυλάδης είναι ντυμένος σαν οδηγός σαφάρι κι από πότε ο Τυνδάρεως ταυτίζεται με τσιράκι του Νονού; Ο χορός πότε θα μιλήσει; Την Ελένη από ποιο σήριαλ την κονομήσατε; Ο Μενέλαος γιατί μοιάζει με τον Μιχαλόπουλο όταν έπαιζε στα Τσακάλια; Ο Απόλλωνας με την απαστράπτουσα κοστουμιά είναι απλώς fan του Ρουβά ή είναι ο ίδιος ο Ρουβάς; Και γιατί τελικά δεν μοίρασε αυτόγραφα;». Δεν θέλουμε άλλο γέλιο. Λέω να πάτε σπίτι και να μας αφήσετε να βιώσουμε την ολόδικη μας τραγωδία που έχουμε γεννηθεί τόσο μα τόσο αργά.