29 Μαρ 2008

Ο Βασιλάκης

Τριγυρνούσε στους δρόμους του Πειραιά ο Βασιλάκης και ζητούσε απ΄ τους περαστικούς μια δραχμούλα με κείνη τη φωνή καθυστερημένου παιδιού. Κλεισμένα τα 35 ο Βασιλάκης είχε μείνει κάπως πίσω, όμως. Δεν μεγάλωσε ποτέ.
-Δω μου μια δραχμούλα!
-Δεν έχω!
-Έλααααα δω μου μια δραχμούλαααααα!
- Σου είπα δεν έχω, φύγε!
-Αν είχες θα μου δινες;
-Όχι!
Λάθος απάντηση κι ο Βασιλάκης άρχιζε και χτυπιόταν, έριχνε σφαλιάρες στη φάτσα του πότε με το δεξί πότε με το αριστερό χέρι, ώσπου γονάτιζε απ΄το ξύλο και ξαπλωνόταν φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο. Τιμωρούσε τον εαυτό του, εκεί μπροστά σ΄αυτόν που κάθε φορά είχε επιλέξει για σωτήρα του κι αδελφό του, ποιος ξέρει γιατί. Ίσως γιατί είχε στηριχτεί στο λάθος πρόσωπο για να εξαγοράσει την ελπίδα και το νοιάξιμο. Κι είχα πάντα την απορία πόσο άραγε να κοστίζει μια απάντηση που θα καθησυχάσει τον άλλον, σαν υποφέρει. Έστω κι αν απλά συντηρεί τα δεδομένα της κοσμάρας του. Έστω κι αν είναι τραγικά ψεύτικη.